ΤΕΡΟΥΕΛ: ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΙΣΑΒΕΛΛΑΣ ΔΕ ΣΕΓΟΥΡΑ

Η Τερουέλ (Teruel), μικρή πόλη της Αραγονίας, προκαλεί ευχάριστη έκπληξη για όσους θα αποφασίσουν να την επισκεφτούν από τις 19 έως τις 22 Φεβρουαρίου. Ο επισκέπτης γίνεται μάρτυρας ενός... μεσαιωνικού γάμου και θεατρικών παραστάσεων που διαδραματίζονται μπροστά σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα είναι η γνωστή ιστορία δυο ερωτευμένων νέων, της Isabel de Segura και του Juan Diego Martínez de Marcilla, που αντιμετωπίζουν δυσκολίες εξαιτίας των εθίμων και των στερεοτύπων της εποχής τους.

Από το 1996, η Τερουέλ φοράει τα... μεσαιωνικά της κοστούμια και οργανώνει εκδηλώσεις που απευθύνονται τόσο στους ντόπιους όσο και στους ξένους, στις οποίες μάλιστα, εάν το επιθυμούν, τους δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχουν ενεργά. Στην πόλη στήνονται πάγκοι με κάθε είδους «μεσαιωνικό θέμα» που αναδύει ιστορικά την εποχή εκείνη. Μια μηχανή του χρόνου που, για λίγες μέρες, έχει ζωντανέψει ιππότες, ανθρώπους που δραστηριοποιούνταν σε τέχνες που πλέον έχουν σβήσει, χορούς και μονομαχίες. Οι συμμετέχοντες είναι χιλιάδες, απλός κόσμος και επαγγελματίες καλλιτέχνες, οι οποίοι, χωρίς αμοιβή, ψυχαγωγούν και ψυχαγωγούνται παράλληλα.

Isabel-de-Segura-7

Οι «εραστές της Τερουέλ»

Η ιστορία της Isabel de Segura και του Juan Diego Martínez de Marcilla – γνωστός από την λογοτεχνία ως Ντιέγο - μας ταξιδεύει στον 13ο αιώνα. Και οι δύο νέοι ήταν ευγενείς και κατάγονταν από πλούσιες οικογένειες της Τερουέλ. Όμως, καθώς ο Ντιέγο δεν είχε δικαίωμα στην πατρική περιουσία – σύμφωνα με τους νόμους της εποχής – γιατί ήταν δευτερότοκος γιος, δεν μπορεί να παντρευτεί την καλή του. Αναγκάζεται, τότε, να γίνει μισθοφόρος στα χριστιανικά στρατεύματα και να πολεμήσει κατά των Μαυριτανών. Πριν φύγει, όμως, υπόσχεται στην Ισαβέλλα ότι θα γυρίσει σε 5 χρόνια.

Τα χρόνια περνάνε, και την ημέρα που μόλις εκπνέει η διορία των 5 χρόνων, ο Ντιέγο επιστρέφει πλούσιος πια στην πόλη του με την ελπίδα να δει την αγαπημένη του. Ωστόσο, ακριβώς μια μέρα πριν, η Ισαβέλλα παντρεύεται – μετά από πίεση του πατέρα της – έναν ευγενή πλούσιο. Εκείνος απελπισμένος πηγαίνει στο σπίτι της και την ικετεύει να του δώσει ένα φιλί... εκείνη όμως αρνείται γιατί ήδη έχει παντρευτεί. Λίγο αργότερα, ο Ντιέγο πεθαίνει απογοητευμένος. Την επόμενη μέρα στην κηδεία του Ντιέγο, η Ισαβέλλα πλησιάζει το νεκρό και αφού τον φιλάει, καταλήγει και η ίδια...

Από τότε, ο θρύλος των δυο ερωτευμένων νέων παρέμεινε ζωντανός και μετά από 3 αιώνες κατασκευάστηκε προς τιμή τους ένα μαυσωλείο στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Εκεί βρίσκονται δύο γλυπτά (έργο του Juan de Ávalos) που αναπαριστάνουν τους δύο αγαπημένους να προσπαθούν μάταια να πιάσει ο ένας το χέρι του άλλου.

Isabel-de-Segura-6

Ο θρύλος της Ισαβέλλας και του Ντιέγο στην τέχνη και τη λογοτεχνία.

Οι εραστές της Τερουέλ ενέπνευσαν μεγάλους δραματουργούς και ποιητές, όπως τους Tirso de Molina (1579 – 1648), Juan Eugenio Hartzenbusch (1806 - 1880), Juan Yagüe de Salas Buscar (1561-1621), μουσικούς όπως τον Tomás Bretón (1850 - 1923) και ζωγράφους όπως τον Muñoz Degraín (1840 - 1924).

Isabel-de-Segura-3

Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου, αρχιτεκτονικό κόσμημα του ρυθμού Μουδέχαρ.

Το μαυσωλείο με τους – κατά τον κόσμο – εραστές της Τερουέλ, βρίσκεται σε παρεκκλήσι της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου (San Pedro - 14ος αιώνας), στην οποία ανήκει ένας από τους πιο σημαντικούς πύργους ρυθμού Μουδέχαρ (χτίστηκε περίπου το 1250), διακοσμημένος με κεραμικά από μωβ και πράσινο χρώμα.

Isabel-de-Segura-4

Isabel-de-Segura-5

Μουδέχαρ (mudéjar) ονομάζεται η τεχνοτροπία που αναπτύσσεται και καθιερώνεται στην αρχιτεκτονική και στη διακόσμηση από τον 12ο έως τον 16ο αιώνα. Ενώνει το ρωμαϊκό και το γοτθικό στοιχείο με το ισλαμικό, αποτελώντας απόδειξη αρμονικής συμβίωσης μεταξύ του χριστιανικού, εβραϊκού και μουσουλμανικού πληθυσμού της Ισπανίας. Τα ταπεινά υλικά που χρησιμοποιούν οι μαυριτανοί τεχνίτες είναι τα κεραμικά, πολύχρωμες ψηφίδες καθώς και πλακίδια, γύψο, ξύλο. Προτιμούν επίσης τα γεωμετρικά σχέδια και το χρώμα (κυρίως άσπρο, μπλε, πράσινο).

Ο όρος Μουδέχαρ προέρχεται από την αραβική λέξη «mudayyan» που σημαίνει «αυτός που παρέμεινε». Αναφέρεται στους μουσουλμάνους που έζησαν στην Ισπανία μετά την επανάκτηση της από τους χριστιανούς πληρώνοντας ως αντάλλαγμα ένα φόρο. Οι μουδέχαρες διατήρησαν τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους, είχαν όμως λιγότερα δικαιώματα στην κοινωνία.

Μεταξύ των κτιρίων που κατασκευάστηκαν εκείνη την εποχή ήταν: εκκλησίες, αρχοντικά σπίτια και τείχη. Τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της τεχνοτροπίας Μουδέχαρ βρίσκονται κυρίως στις πόλεις Τερουέλ, Τολέδο και Σεβίλλη.

Από το 1986 η Unesco αναγνωρίζει τα μνημεία αρχιτεκτονικής Μουδέχαρ ως Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά.

No Comments Yet.

Leave a comment